Deze hoge onderhoudstandaard heeft echter ook een keerzijde. Het betekent dat er regelmatig controle of onderhoud uitgevoerd moet worden voor alles wat los en vast zit op de afdeling.
Als gevolg hiervan komt het regelmatig voor dat ik slaapdronken in mijn net dichtgeknoopte badjas over de gang stiefel en struikel over twee voetjes, omdat er een monteur op zijn knieën in de meterkast zit. Stel je voor dat je ligt uit te brakken in je bed na een goed feestje en er wordt aangeklopt aan je kamerdeur. Drie seconden later loopt er een bouwvakker naar binnen, hij moet iets doen aan je kozijnen. Of, horror, je zit in je kamer en opeens lopen er twee bouwvakkers voorbij je raam. Elke keer dat er zoiets gebeurt dank ik god op mijn eigen knietjes dat ik me dan niet net sta om te kleden of andere gênante dingen aan het doen ben.
De bouwvakkers zijn over het algemeen vriendelijk, ze doen hun rustig hun werk en daarna zijn ze ook weer verdwenen. Wat mij stoort aan deze werkwijze is de totale afwezigheid van enig gevoel voor privacy. Naar mijn idee krijgt elke monteur zomaar de sleutel van onze afdeling en kan iedereen op elk gewenst moment bij ons naar binnenlopen. Idealis vergeet blijkbaar wat wij eigenlijk doen in hun complexen: wij wonen daar. Wij slapen, douchen, eten, plassen en studeren daar in de relatieve geborgenheid van ons eigen thuis. In dat plaatje horen geen monteurs.
Afgelopen week loste dit probleem zichzelf gelukkig op. Onze afdeling had namelijk twee dagen geen stromend water overdag vanwege onderhoud. En tja, als je toch niet kan plassen, douchen, tanden poetsen of thee drinken op je eigen afdeling, waar heb je dan die privacy voor nodig?