Student
Blog

Blog: Presentatiezenuwen

In de vijfde periode is het voor de eerstejaars voedingshenken en –miepen tijd voor sociale psychologie. Het is het eerste Lebovak dit jaar en het is ook meteen de rustigste periode tot nu toe. Correlatie of causatie?

Door Bram van Driel,

eerstejaars student Voeding en gezondheid

Naast de grappige colleges over allerlei bizarre onderzoeken en een aantal thuiswerkopdrachten, moeten we ook nog drie middagen opdraven voor het onderdeel ‘mondeling presenteren’. Presenteren over een onderzoek of een eigen verslag bij een bepaald vak, prima. Maar presenteren bij een vak dat gaat over presenteren? Waar ga je je studiegenoten vijf minuten lang over vertellen? Je konijn? Je bere-interessante hobby? De invloed van het bewind van Barack Obama op de Arabische lente? Ik besluit maar over kip te vertellen. Niet over mijn kip, niet over een kip, maar over dé kip. De kip in het algemeen. Dat dier komt dus uit China. De opening van de eerste KFC in China, in 1987, was voor de kip dus een terugkeer naar de eigen wortels.

In het weekend voor mijn presentatie bezocht ik met de Boerengroep een intensieve kippenhouderij. Dat maakte indruk en was ook de reden voor mijn onderwerpskeuze. ‘Een geel tapijt strekt zich eindeloos uit, een levende zee van kronkelende, heen en weer schietende bolletjes pluis.’ Dat is nog eens een insmijter. Wel iets te literair en hoogdravend volgens mijn docent. Hij ziet liever dat ik mijn presentatie van te voren niet uitschrijf.

Voor dit vak schrijven we ook een reflectieverslag én kijken we onze eigen presentatie terug via youtube. Een flinke confrontatie met jezelf dus. Tijdens een presentatie zie je er vaak niet op je voordeligst uit. Met wild haar, een kloppend hart en natte oksels sta je voor de groep. En dan is er ook nog de camera die jou filmt. In het reflectieverslag schrijf je wat je deed en wat je daarbij voelde. ‘Mijn verstand leek volledig uitgeschakeld te zijn en mijn lichaam stond in de vecht-vluchtmodus. Het voorste gedeelte van mijn brein kreeg geen zuurstof meer.’ Dus.

Wat is dat toch, die zenuwen? Ik denk dat het angst voor de dood is. Als je voor de groep staat, zonder powerpointpresentatie, met alleen een spiekbriefje en tientallen ogen die je aanstaren, ben je kwetsbaar. Je zorgvuldig opgebouwde reputatie staat op het spel. Nu moet je het waarmaken. Stel je toch eens voor dat je afgaat: dat betekent de dood van je identiteit als koele kikker. Misschien dat een hoogleraar, over tien jaar, tijdens een college sociale psychologie, deze theorie wel uit de doeken doet. Achterin de collegezaal doet zich een omgekeerde werkelijkheid voor. Een voedingsmiep zegt tegen haar buurvrouw: ‘Wat een onzin, dit college. Daar ga ik voortaan echt niet meer naar toe. Ik lees thuis het boek wel door!’

Met dit blog doet Bram mee in de strijd om blogger te worden voor Resource.

Leave a Reply


Je moet inloggen om een comment te plaatsen.