Als ik op vakantie door een stad loop waan ik me meer dan eens onzichtbaar. Natuurlijk is dat flauwekul, maar omdat iedereen je negeert en je geen bekenden tegen komt lijkt het toch zo te zijn.
Zo ook vorige week, toen ik ergens door een stad in Normandië liep. Het is fijn om even door helemaal niemand herkend te worden én niemand te herkennen. Of om geen praatjes te hoeven maken bij de kassa of op straat.
Het is fijn om even door helemaal niemand herkend te worden én niemand te herkennen.
Totdat ik opeens een vrouwenstem hoorde: ‘Are you from Wageningen?’
Hoezo ‘from Wageningen’ dacht ik gelijk. Ik studeer daar, maar verder voel ik me toch meer ‘from Leerbroek’. Of ‘from Ede’. Toch zei ik maar ja, om vervolgens te vragen hoe ze wist dat ik iets met Wageningen had. Het bleek op m’n trui te staan. Voluit. Wageningen University.
Na even schaapachtig lachen vroeg ik waar ze zelf studeerde. Domme vraag kennelijk, want ze raakte een beetje geïrriteerd en wees naar haar eigen trui. Universiteit van Rome. Na weer wat schaapachtig lachen voerde ik een gemaakt gesprek over studies en uitwisseling. Ik moest en zou naar Rome komen om daar een paar vakken te volgen volgens die totaal onbekende Italiaanse die voor me stond.
Toen kwam er een Engelsman aan met een trui van Cambridge University. Dat was mijn redding, want opeens was ik als Hollander uit Wageningen totaal niet relevant meer.
Ik moet het dus met m’n Wageningen afleggen tegen zo’n topuniversiteit uit Engeland.
Ik liep snel verder, zonder achterom te kijken.
Ik was opgelucht en tegelijkertijd beledigd. Ik moet het dus met m’n Wageningen afleggen tegen een topuniversiteit uit Engeland. Misschien had ik toch even achterom moeten kijken en snel nog wat ranglijstjes schreeuwen; ook al gaan die lijstjes in tegen m’n principes. Ik hield m’n mond en slikte de nederlaag. Blij weer onzichtbaar verder te kunnen lopen, stiekem loerend naar mensen met letters op hun trui. Voor de zekerheid.