Vorige week woensdag had ik een meeloper die geïnteresseerd was in de master Biosystems Engineering. Ik had mezelf ten doel gesteld de jongen een eerlijk verhaal te vertellen, maar uiteindelijk wel gewoon naar Wageningen te praten. Dat eerste bleek lastiger dan gedacht, maar het tweede is gelukt: hij heeft zich ondertussen ingeschreven.
Kritiek
Normaliter heb ik niet zoveel moeite met het leveren van kritiek op onze universiteit. Zeker na een jaartje studentenraad zijn de zwakke plekken gemakkelijk aan te wijzen en prik je door de meeste mooiweerverhalen wel heen. Regelmatig schrijf ik hier wat me dwars zit. Ik was woensdag van plan de mooie kanten te laten zien, maar zeker ook de zwakke plekken van de opleiding te benoemen. Het leek me voor de meeloper goed om een evenwichtig beeld te krijgen. Toch lukte dat maar matig. Zodra ik met een onbekende over Wageningen praat, laat ik graag zien hoe geweldig het hier allemaal is.
Waar het tegen Wageningers nog wel interessant is om te laten zien dat je ook kritisch bent naar je eigen club, is dat tegen onbekenden opeens helemaal niet leuk meer
Waar het tegen Wageningers nog wel interessant is om te laten zien dat je ook kritisch bent naar je eigen club, is dat tegen onbekenden opeens helemaal niet leuk meer. Als je in hetzelfde schuitje zit maakt het niet uit, maar als je aan anderen laat blijken dat er ook mindere kanten aan de universiteit zitten, kijken ze je aan met een blik van: wat doe je daar dan nog?
Mijn schuld
Sorry meeloper, als het straks toch tegen valt dan is het een beetje mijn schuld. Aan de andere kant heb ik er wel vertrouwen in dat het opleidingsteam en de universiteit als geheel er wat moois van gaan maken voor je. Ik heb je het in ieder geval beloofd, en belofte maakt schuld. Ik hoor volgend jaar graag of m’n verhaal klopte.