In de master krijgt iedereen vroeg of laat te maken met ACT (of een variant ervan). Academic Consultancy Training (zo heet het voluit) is niet meer dan een acht weken durende cursus groepswerk en zou eigenlijk ook in één middag tijdens het introductie vak van je bachelor kunnen. Er zitten best veel interessante dingen in ACT, maar niets daarvan is masterwaardig. Alles wat erin zit (onderzoeksvoorstel schrijven, leerdoelen opstellen, efficiënt vergaderen, plannen, taken verdelen) moet je als masterstudent allang beheersen.
Eind afgelopen studiejaar zijn de instroomeisen (wat je aan vakken gedaan moet hebben voordat je mag beginnen) voor ACT vastgesteld. Voorheen was daar niets over afgesproken. De meeste studieadviseurs maakten je maar wat wijs en hielden een grens van 24 punten gehaald en 36 gevolgd aan, maar feitelijk was die grens er niet in de OER (onderwijs- en examenreglement). De universiteit wilde deze eisen formeel maken, maar daar heeft de studentenraad een stokje voor gestoken. Je hebt namelijk helemaal geen voorkennis op masterniveau nodig om ACT te kunnen doen. Dat had de raad goed opgemerkt.
Wat mij betreft doen we ACT voortaan in één middag, en gaan we die 9 studentenpunten die vrij komen gebruiken voor mooie mastervakken.
Uiteindelijk is de voorkennis vastgesteld op ‘maar’ 12 punten. Als gevolg hiervan heeft één van de coördinatoren van ACT het bijltje erbij neergegooid en is gestopt als coördinator. Hij denkt het ‘niveau’ niet langer te kunnen handhaven als iedereen zo vroeg in de master met ACT kan starten. Tsja. Feit is dat de universiteit het kennelijk wel prima vond, en de instroomeisen omlaag heeft gedaan na protest van de studentenraad. Zo belangrijk is dat ACT dus niet.
Wat mij betreft doen we ACT voortaan in één middag, en gaan we die 9 studentenpunten die vrij komen gebruiken voor mooie mastervakken. Als we dan die twee verplichte workshops (MOS) ook opdoeken, komt er ruimte vrij voor twee volwaardige vakken waarmee je master gegarandeerd in waarde stijgt. Voor studenten die het ACT-feest echt niet willen missen, kunnen we er altijd nog een keuzevak van maken. Wie ben ik om ze dat plezier te onthouden.