Mijn studentenhuis is een rariteitenkabinet. Steeds meer kom ik er achter dat ik in huis woon met acht totaal verschillende mensen, die in real life niet zo snel vrienden zouden worden. In een studentenhuis ben je nu eenmaal tot elkaar veroordeeld, en red je het in de praktijk meestal prima. De ideale huisgenoot bestaat niet, iedereen is wel eens irritant en sommigen wil je echt wel eens achter het behang plakken. Toch bouw je razendsnel een band op met de mensen waarmee je in één huis woont.Nu ik vijf en een half jaar op kamers te woon (en ongeveer twintig huisgenoten heb zien komen en gaan) kan ik er ondertussen een boek over schrijven. Alles is langsgekomen. Ik heb huisgenoten meegemaakt die zomaar een halfjaar verdwenen zonder iets te laten horen, die (letterlijk) slaande ruzie met de huisbaas kregen, die binnen een week nadat ze bij ons woonden alweer hun biezen pakten of die zo vaag waren dat ik ze al niet goed meer herinner. Mijn sociale vaardigheden zijn in al die jaren aardig op de proef gesteld, want iedere nieuwe huisgenoot vraagt weer om een heel andere ‘aanpak’.
De ideale huisgenoot bestaat niet, iedereen is wel eens irritant
Als ik mensen over de vloer krijg die niet studeren, gruwelen die nogal eens van het ‘hol’ waarin ik woon. Het oogt allemaal een beetje gedateerd en natuurlijk is het allemaal niet zo schoon als bij papa en mama thuis. Ik denk dat ik het na vijf en een half jaar niet eens meer zie. Het is voor mij prima leefbaar en ik ben best gelukkig, ook al staat mijn huis op 25 minuten fietsen van de campus ergens in de middle of nowhere in het Binnenveld. Ik vertrek er echt pas als mijn studie is afgerond, en dat duurt voorlopig nog wel even.
Jan-Willem doet de master Biosystems Engineering. Volg hem op Twitter: @JanWillemK
Lees alle blogs van Jan-Willem