© Sven Menschel
Vandaag gaat een kleine delegatie van ons team naar de GreenTech Fair 2018: ’s Werelds meest toonaangevende tentoonstelling in glastuinbouw, zoals ze het zelf graag noemen. Evergreen zal niet de enige zijn die de Student Challenge vertegenwoordigt op deze happening. Ook de andere 5 teams sturen een aantal afgezanten. Het is niet de eerste keer dat ons wordt gevraagd in het openbaar – in het bijzijn van de concurrentie – onze ideeën te delen. Elke keer als het zover is, bekruipt mij de vraag: waar is de grens tussen pitchen in ruil voor feedback en aandacht, en het strategisch beschermen van je intellectueel eigendom?Dat is de deal met de universiteit: wij krijgen een beurs van 10.000 euro en moeten in ruil daarvoor, op afgesproken momenten, een update van onze ideeën geven als promotiemateriaal voor de universiteit. Deze keer houden we een pitch van 5 minuten voor de grote namen in de wereld van de geautomatiseerde landbouw, eerder maakten we video’s over onze voortgang. Ook over deze video’s hebben we onze hoofden gebroken: inzicht in onze coole ideeën kunnen heel wat aandacht opleveren, maar tegelijk kan ieder ander team – en zelfs een slimmerik van buitenaf – met ons concept aan de haal. Als eenvoudig studentje ben je weinig tot niet tegen diefstal beschermd. Sterker nog, je bedenkt je vaak niet eens je hiertegen te beschermen.
Als eenvoudig studentje ben je weinig tot niet tegen diefstal beschermd
Ik heb me dit al vaker afgevraagd, ook tijdens mijn ‘normale’ vakken. Hoe ben je als student met een scherp idee beschermd tegen de slimme ekster, hij of zij die je geniale vinding ziet glinsteren en er als de bliksem mee vandoor gaat? Hoe wapen je je tegen consultancybureaus die het wel erg goed uitkomt dat de 90-koppige klas zo gemotiveerd is een slim plan te bedenken voor het uitbreiden van Lelystad Airport? Of tegen de projectontwikkelaar die staat de springen om hetzelfde aantal studenten gratis te laten werken aan het finetunen van een nieuw hydroponic systeem?Bloed, zweet en tranen Ik ben niet helemaal achterlijk en begrijp best dat, tijdens projecten voor een vak, het mes aan twee kanten snijdt. Wij als studenten leren van de directe toepassing in de praktijk en het bedrijf krijgt een frisse, jonge kijk op het project. Vaak hebben we tijdens de pressure cooker van een vak niet eens de tijd om daadwerkelijk iets direct bruikbaars te leveren. In het geval van ons design voelt het toch anders. Het product van negen maanden bloed, zweet en tranen, een poging om de beste, slimste en origineelste te zijn; dat is wat we straks pitchen tijdens de finale op 28 augustus. Voor honderden mensen, waaronder ongetwijfeld een paar slimme eksters.
Ik ben niet helemaal achterlijk en begrijp best dat het mes aan twee kanten snijdt
Vandaag pitchen we onze ideeën met het risico ‘bestolen’ te worden door onze concurrentie. Ik maak me niet zo’n zorgen. We gaan ervanuit dat ze, net als wijzelf, al zodanig opgaan in de tunnelvisie van hun eigen design dat kopiëren niet eens een optie is. Voor de finale is het een ander verhaal. Ik speel in gedachten met het deel van ons budget waar we nog geen bestemming voor hebben. Misschien niet zo gek om het volledig te investeren in een specialist in intellectueel eigendom.