Hilde de Laat, student Biologie in Wageningen, is mee met de Spitsbergenexpeditie. Voor Resource houdt ze een blog bij.
Vandaag ben ik mee met de onderzoekers die grondkernen boren in meren. Wim Hoek vanuit Universiteit Utrecht, Lineke Woelders vanuit KU Leuven, Keechy Akkermans en Tom van Hoof van TNO. Deze expeditie vormt steeds meer samenwerkingsverbanden.
Wim legt snel uit wat de bedoeling is: we gaan in het meertje boren om terug in de tijd te kunnen kijken. Een meertje is namelijk dé plaats waar het sediment over de jaren heen ophoopt en goed bewaard blijft. Vulkanische aslagen en de C14 methode worden gebruikt om de ouderdom van het sediment te bepalen. De reconstructie van de natuurlijke omgeving van het meer, die onder invloed staat van klimaatverandering en menselijke invloeden, wordt gebaseerd op pollen, algen en chemische componenten in de sedimentlagen. We boren vandaag vier keer: twee keer met een guts zodat we direct kunnen zien wat er in de bodem zit en twee keer met een boorkern die afgesloten wordt en dicht terug naar Nederland gaat.
Die ochtend zijn we geland op een strand waar ook een toeristencruise landde. Dat bleek gunstig, aangezien er ijsberen waren gespot. De beveiligers van de toeristen controleerden het land, waardoor wij mooi onze gang konden gaan. Het voelde wel gek, vijf scherpschutters met geladen geweren op elke bergtop rondom ons, terwijl wij op een meertje dobberden.
We zijn echt alleen, niemand kan ons komen redden.
Een paar uur later is het cruiseschip vertrokken, en dus ook onze beveiligers. Wij zijn alleen achtergebleven met twee van onze gidsen met geweren, en vijf onderzoekers. Door de drukte een uur geleden valt de stilte en de schitterende natuur nu extra op. We zijn echt alleen, niemand kan ons komen redden. Ons schip ligt drie uur varen van ons vandaan. Dit is het echte Spitsbergengevoel.
We varen naar het diepste punt en doen daar een testmeting met een doorzichtige boor. Het meertje is 3 meter diep, daaronder kunnen we een boring doen van een meter. Het is wat krap met zijn drieën in een klein bootje, maar de meting verloopt goed. Voor de zekerheid nemen we nog een tweede kern, deze keer komen we zelfs nog dieper, tot 4,5 meter. Nu kan het tijdrovende werk beginnen. De testmeting moet worden bemonsterd. Elke cm grond gaat in een apart zakje, met een eigen codering. Ik mag de zakjes schrijven, 100 in totaal. Dat is een helse klus in de kou zonder handschoenen!
Na de boringen lopen we terug naar de kust. We hebben nog een half uur speling, dat geeft ons mooi de tijd om nog even naar de top van de heuvel te lopen en van het uitzicht te genieten. Het was een geweldige dag met een perfect resultaat. Om zeven uur worden we opgepikt. Helemaal doorweekt door de regen en het gewaad door het meertje stappen we weer aan boord van het schip. Al gauw zijn we weer opgewarmd, ‘s avonds val ik doodmoe maar heel voldaan in een hele diepe slaap.
Lees meer
Blog: De laatste dagen
Blog: Het echte Spitsbergengevoel
Blog: De hut van de Pomoren
Blog: Pakijs
Blog: Onderzoek op Edgeøya
Blog: Zeeziektepleisters
Blog: Het begin van de expeditie
Studente Biologie mee op Spitsbergenexpeditie