Op één of andere manier onderhoud ik al jaren een haat-liefdeverhouding met mijn studentenvereniging, C.S.F.R. Dei Gratia. Ik ben nooit echt opgegaan in het verenigingsleven maar heb me er ook nooit echt aan onttrokken. Het sociale raamwerk wat zo’n vereniging brengt, is goud waard en had ik nooit willen missen. De vriendschappen en diepgaande gesprekken zijn fantastisch maar een deel van de activiteiten kunnen me daarentegen gestolen worden. Met name de vergaderingen tot diep in de nacht die nergens over gaan en de verenigingsmaaltijden met verplichte zinloze en saaie tafelgesprekken vermijd ik zo vaak als mogelijk.
Ik kan niet met, én niet zonder C.S.F.R. kennelijk.
Afgelopen week vierden we onze 45ste Dies Natalis. Tijdens dit 9de lustrum stond het onderwerp ‘Traditie’ centraal. Tijdens het bijbehorende gala in het Openluchtmuseum zong iedereen uit volle borst ons dispuutslied en lustrumlied. Ik mompelde er wat achteraan, en dwaalde in gedachten naar hetgeen de vereniging nu precies voor mij betekent. Ik voel geen trots als ik dat lied meezing. Ik ben nooit besmet geweest met het C.S.F.R.-virus. En toch ben ik al vijf jaar lid. Ik kan niet tegen het keurslijf waarin alle besluiten en activiteiten die de vereniging onderneemt zijn gegoten. Maar ik weet donders goed dat een vereniging wel juist daarop draait en dat het vastigheid en continuïteit biedt. Wellicht ben ik te eigenwijs en zie te weinig in dat een vereniging een beetje geven en nemen is.
Ondertussen denk ik na of ik volgend jaar nog steeds lid blijf. Na lang wikken en wegen besluit ik om toch aan de vereniging te blijven hangen. Ik kan niet met, én niet zonder C.S.F.R. kennelijk. Misschien ben ik toch besmet met het virus, of ben ik gewoon bang m’n sociale netwerk te verliezen als ik vertrek. In ieder geval trekt de vereniging nog te hard, en laat ik me overhalen. Bedankt mooie mensen, ook volgend jaar zal ik er zijn.
Jan-Willem doet de master Biosystems Engineering. Volg hem op Twitter: @JanWillenK
Lees alle blogs van Jan-Willem