Ik wist ongeveer wat ik kon verwachten van de Amerikaanse cultuur. In Nederland kun je ook niet om de McDonalds en de Starbucks heen. En uit televisieseries leer je onbewust ook veel. Gek om dan ineens het geluid van de typische Amerikaanse politiesirene, die normaal in elke thriller-serie wel een keer voorbij komt, ineens gewoon op straat te horen. En in het Nederlandse nieuws komen geregeld Amerikaanse onderwerpen voorbij, zoals de race naar de presidentsverkiezingen.
Toch was het verrassend anders dan verwacht. Dat kwam vooral naar boven tijdens het congres dat ik bezocht, onderdeel van een ‘Fellows Program’ waar ik een jaar lang aan mee doe. Kort samengevat gaat het erom dat je als ‘Fellow’ een innovatief project oppakt op het gebied van voedsel, gezondheid en welvaart. Het programma probeert je zoveel mogelijk resources te bieden om dat te verwezenlijken, te beginnen met toegang tot het Global Action Platform congres.
Zou je zielig in een hoekje gaan zitten, dan is er niemand die je achter je broek aan zit.
Wat me vooral opviel was hoe vrij en creatief de opzet was. In Nederland zouden er allerlei eisen vastzitten aan het project en ook richtlijnen voor tijdens het congres zelf. Ik had verwacht die tijdens de eerste bijeenkomst te krijgen. Maar het Fellows Program laat je hier helemaal vrij in. De mate van proactiviteit die ze van je verwachten is vele malen hoger dan in Nederland. Dat is wel even wennen. Het congres biedt je mogelijkheden om inspiratie op te doen, met experts te sparren over je idee en te praten over fondsen. Maar zou je zielig in een hoekje gaan zitten omdat je niet weet hoe je moet netwerken of bij wie je moet beginnen, dan is er niemand die je achter je broek aan zit. Er zijn geen richtlijnen over hoe ver je moet zijn met je idee na dit congres, of welke resources je precies van het programma kan verwachten. Jij bent degene die moet aangeven wat je wanneer nodig hebt. Je hebt slechts een paar deadlines als maatstaf.
Is dat lastig? Ja, maar ook ontzettend leuk. Zodra je je proactief opstelt lijkt iedereen bereid om je te helpen. Bijvoorbeeld de voorzitter van een fonds die zo goed mogelijk uitlegt hoe het fondsenwerven in Amerika werkt en je dan gelijk doorverwijst naar twee collega’s van haar die ook op het congres rondlopen. Ik kreeg ook direct de contactgegevens van de bedenker van een zelfvoorzienend campusmodel omdat ik liet vallen dat zoiets ‘echt iets voor Wageningen zou zijn’. Het netwerken nemen ze in ieder geval erg serieus.
Uiteindelijk is dat ook wat ik het leerzaamst vond aan de hele ervaring. Je wordt direct in het diepe gegooid. Niks handje vasthouden. Gewoon jezelf sturen en je creativiteit de vrije loop laten. Het wordt een boeiend jaar.
Carina is derdejaars student BSc Moleculaire levenswetenschappen.
Lees alle blogs van Carina