Student

Blog: Amerika

De Amerikaanse verkiezingen van vorige week zijn onderwerp van menig gesprek in studerend Wageningen. Blogger Carina Nieuwenweg is niet per se bang voor de toekomst.
Carina Nieuwenweg

Hehe, eindelijk een politicus die de stem van het volk wel hoort. Niks Obamacare, niks abortus en lang leve het recht op wapenbezit. Een stem op Trump was voor velen een noodkreet: het draaide misschien niet eens zozeer om het bouwen van een grote Mexicaanse muur, maar wel om het gevoel achter in de rij te moeten staan in moeilijke tijden. Inspelen op dat gevoel blijkt goud waard voor Trump. Een (solide) politiek beleidsplan lijkt hij overbodig te vinden en dat is eng. Heel eng.

Zou dit de definitieve doorbraak van het rechts populisme in Europa betekenen?

Genoeg mensen hebben laten vallen dat ze, na Trump’s overwinning, het vertrouwen in de mensheid kwijt zijn. Zou dit de definitieve doorbraak van het rechts populisme in Europa betekenen? De vraag is wie er straks lering gaat trekken uit Trump’s overwinning: de mensen zelf of de politiek. Het beeld van Wilders aan het roer is zo niet langer onrealistisch. Waar Brexit al voor vraagtekens zorgde is de glazen bol na Trump alleen nog maar waziger geworden. En dat stemt somber.

Lege beloftes

Toch ben ik iets minder bang voor de toekomst dan anderen denk ik. Bij zijn eerste speech krabbelde Trump al terug. Als dat een voorbode is voor de rest van zijn politieke carriere is er niets nieuws onder zon: een politicus die uiteindelijk teveel beloofde. Een gegeven in het democratisch systeem: een doel van de democratische institutie is immers ook het voorkomen van de waanideen van één persoon (of een partij). In dit geval waren de politieke beloftes iets extremer. Over vier jaar wordt dan weer gehuild dat politici zich nooit aan hun beloftes houden. Dat men zelf gestemd heeft op beloftes die niet waar gemaakt kunnen worden laat men waarschijnlijk buiten beschouwing.

Bekwaamheid

Hoe ‘logisch’ het volgens sommige theoretici ook mag zijn dat men spontaan voor Trump koos, toch blijft dit voor mij slecht te bevatten. Wat zegt het dat men liever een man met een arsenaal aan sexistische en racistische opmerkingen aan het roer heeft dan een Hillary Clinton? Natuurlijk is Clinton meer dan alleen ‘vrouw’. Maar de ‘pussygrabber’ als president raakt mij toch een beetje in mijn feministisch gedachtegoed. Juist omdat het uiteindelijk niet moet gaan om iemands geslacht maar om iemands bekwaamheid. En dat maakt het in Trump’s geval extra pijnlijk.

Leave a Reply


Je moet inloggen om een comment te plaatsen.