Blauwtje

De afgelopen weken hadden ze samen getraind voor de wedstrijd. Derk, omdat hij zich zoals elk jaar wilde meten met de beste lopers van de uni en Vera omdat ze door de vele biertjes in de kroeg nauwelijks meer in haar broeken paste. Elke ochtend renden ze voor college samen een paar rondjes op de atletiekbaan of een stuk langs de dijk. ‘Nee, maar serieus. Je kunt trots zijn op jezelf. Ik had niet verwacht dat je zou doorzetten.’ ‘Ik ook niet! Maar je hebt me echt weten te motiveren’, zei Vera. Derk knipoogde naar haar. Al keuvelend fietsten ze terug naar de Mortierstraat, waar Derk zijn befaamde pasta carbonara maakte. Met het bord op schoot ploften ze op de bank voor de tv. ‘Omdat je zo’n baas bent door de vijf kilometer binnen een half uur te lopen, mag jij de afstandsbediening’, zei Derk, terwijl hij een hap nam. Behendig zapte Vera naar een of andere serie over criminelen, die Derk altijd keek. Ze hoopte dat ze zo de rest van de avond samen op de bank zouden doorbrengen. Tijdens de hardlooptrainingen had Vera gemerkt dat Derk niet alleen een geweldig lichaam had, maar ook enorm aardig was en niet zo opdringerig als de meeste andere studentjes die ze in de kroeg ontmoette. Nu de campusrun was geweest, wist ze niet of ze nog langer samen zouden hardlopen, dus vanavond moest het gebeuren. Terwijl Derk naar het televisiescherm tuurde, schoof Vera steeds dichter naar hem toe, tot ze zijn warme lichaam door de dunne stof van haar trainingsbroek voelde. ‘Derk?’ fluisterde ze. Nog met een half oog naar de televisie draaide Derk zijn hoofd naar haar toe. ‘Kus me!’ schreeuwde Vera inwendig. Op hetzelfde moment zwaaide de deur open en kwam Willem-Jan met een biertje in zijn hand de kamer in stommelen. Vera en Derk schoten uit elkaar, maar Willem-Jan had al door wat er zich voor zijn neus afspeelde en zijn uitgelaten stemming verdween als sneeuw voor de zon. Even gleed er een gekwetste blik over zijn gezicht, maar hij herstelde zich direct. ‘Yooo gasten, hoe is-ie?’ riep hij iets te joviaal. ‘Wat voor wijvenserie kijken jullie dan?’ Hij nestelde zich comfortabel tussen Vera en Derk in en greep de afstandsbediening. Na drie minuten ongemakkelijke stilte stond Derk op en rekte zich uit, waarbij hij Vera het uitzicht bood op zijn strakke buik. Derk ving haar blik en zei met een schuin lachje: ‘Ik ga douchen’. Willem-Jan zag Vera aarzelen of ze hem achterna moest gaan. Met een stem, druipend van venijn, zei hij: ‘Ik stoorde toch niet?’