Nieuws - 25 mei 2010

Bijdragen

Commissies, besturen, hardwerkende figuren. Elke actieve student organiseert wel eens wat. Terwijl men veelal de neus ophaalt voor vrijwilligerswerk is iedereen hiervoor te porren.

Waar komt die organisatiedrift vandaan? Zelf zit ik in het bestuur van de denksportvereniging Caissa van Ceres - we zullen maar even voor het gemak stellen dat andere vrijwillige bestuurders dezelfde drijfveren hebben als ik. Deze heb ik met twee vrienden na achttien jaar sluimer doorgestart. Zoiets van de grond krijgen voor een nichesport is nogal een klus. Het kost zoveel tijd dat mijn studie eronder kan lijden en het levert me geen geld op. Positieve sociale consequenties oogst ik alleen als het lukt en dan ook nog eens van een hele kleine groep; along the way kwamen we erachter dat er domweg heel weinig mensen denksporten beoefenen. Maar als ik over een tijdje het stokje doorgeef aan een nieuwe voorzitter en ik een actieve ondervereniging heb achtergelaten levert dat veel voldoening op.
Dan Pink analyseerde dit irrationele economische gedrag op een hele aardige manier. Samengevat stelt hij dat geld alleen motiveert als het om motorische taken gaat. Je rent harder voor een extra euro. Als het om taken gaat die creativiteit en cognitief vermogen vergen werkt dat andersom. Als mensen autonomie ervaren, ervan leren en het gevoel hebben iets bij te dragen zullen ze beter presteren.
Werk ik ook zo en met mij alle jonge bestuurders? Om potentiële commissieleden over de streep te trekken, benadrukt men dan niet vaak hoeveel je er wel niet van leert en hoe onmisbaar je werk is voor de vereniging? Voor sommige taken is het zelfs zogenaamd een eer om gevraagd te worden.
Morgen komt er een goede schaker een praatje houden op de vereniging. Schaamteloze zelfpromotie, jawel. Zo graag wil ik dat het een succes wordt, opdat mijn bijdrage niet vergeten zal worden.