Nieuws - 17 februari 2010

Bevroren lach in het arboretum

Column

Het is koud buiten. De aanhoudende winter omhelst me met kille armen. De winter geeft afwisselend een witte ongeschondenheid of een onvoorziene kwetsbaarheid aan de wereld.

Auto's zijn op de gladde ondergrond niet te houden, terwijl treinen niet vooruit te branden zijn. Resultaat: ontwrichting van het verkeer. Zelf geniet ik echter van de winter. De sneeuw in het bos die alle harde geluiden absorbeert. Het ijs waarop ik mijn schaatsen uiteenlopende lijnen laat krassen, terwijl ik alleen maar lachende mensen tegenkom. Dat is meestal wel anders. In mijn lunchpauze loop ik naar buiten. En omdat ik nog op De Dreijen werk, is het arboretum heerlijk dichtbij. Een uniek stukje natuur waar ik tijdens het soms hectische werk even rust kan vinden, een halfuurtje waarin ik langs de verschillende bomen loop. Ik zie eenden glibberen over het ijs op de vijvers. Ik kan een glimlach niet tegenhouden bij het zien van deze waggelschaatsers. Maar mijn lach bevriest al snel. Over een paar jaar zal deze mooie plek in Wageningen misschien wel verdwenen zijn. De unieke natuur opgegaan in een klimaatneutrale wijk. Hoe eco kunnen woningen zijn als we daar ons Klein Arboretum voor moeten opofferen? Ik denk aan de poll op de site van De Gelderlander.Het overgrote deel (68 procent) van de bezoekers van de site vond het ‘heel goed' dat het huidige plan voor de woningbouw op de Dreijen getorpedeerd is door de Wageningse gemeenteraad. ‘Het Arboretum met zijn bijzondere natuur moet je niet bebouwen'. Helaas geeft veertien procent van de bezoekers aan dat ‘het toch niet uitmaakt wat de raad doet. De WUR is de eigenaar en die doet toch wat hij wil'. Met die gedachte in mijn hoofd loop ik terug naar mijn WURk-plek. Mijn lunchpauze zit erop. Zal mijn werkgever het echt toelaten dat die veertien procent gelijk gaat krijgen? Bij die gedachte krijg ik het koud. Alsof ik bij het binnentreden van het Scheikundecomplex door kille armen omhelsd word.