Stropdas
Met lood in zijn schoenen liep Willem-Jan de Lebo in. Afgelopen nacht had hij geen oog
dicht gedaan en hij voelde zich hondsberoerd. Sjokkend richting de vleugel met studieadviseurs werd hij tot zijn vreugde aangeklampt door een bekende. Na een espresso was er echter geen ontsnappen meer aan, hij móest naar zijn studieadviseur.
Eigenlijk wist Willem-Jan zelf niet eens meer hoe lang hij al aan zijn thesis werkte. Het was in ieder geval meer dan twee jaar geleden dat
hij definitief verdwaalde in SPSS, rood gekliederde conceptversies en saaie literatuur.
‘Zoek je iemand?’, vroeg een behulpzame secretaresse die hem door de gang zag lopen. Willem-Jan schrok op, schudde zijn hoofd en liep haastig naar de kamer van Albert, zijn studieadviseur. Na een diepe zucht klopte hij op de openstaande deur.
‘Krijg nou wat’, zei de opkijkende Albert. ‘De verloren zoon.’ Hij droeg nog altijd dezelfde geruite stropdassen en hoornen bril. Met een zwierig armgebaar dirigeerde hij Willem- Jan naar de stoel. Ondertussen tikte hij wat op zijn toetsenbord en draaide het scherm. In beeld stond een lange lijst mailtjes naar Willem-Jan. Onbeantwoord. De bovenste onderwerpregel las: ‘MAIL MIJ TERUG! NU!’ Willem-Jan sloeg zijn ogen neer.
‘Het spijt me echt heel erg, maar ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ik wilde het eerst zelf oplossen.’ Albert glimlachte en draaide de monitor terug.
‘Daar ben ik toch juist voor, om daar bij te helpen. We moeten je samen weer op de rails krijgen?’ Willem-Jan durfde hem nog steeds nauwelijks aan te kijken. Hij staarde naar het Newton-speeltje op tafel, waarin de metalen kogeltjes stil aan het visdraad hingen. Willem-Jan mompelde dat hij zijn thesis nu echt weer wilde oppakken.
‘Dat wil ik ook graag’, zei de studieadviseur. ‘Maar dan wil ik zeker weten dat je committed bent je thesis af te maken. Je kunt me niet nog een keer zo laten zitten.’ Voor het eerst voelde Willem-Jan de tranen prikken in zijn ogen. Hij slikte. ‘Ik wil niets liever, maar ik weet gewoon niet meer hoe.’ Zijn studieadviseur glimlachte vaderlijk.
‘In het begin wordt het natuurlijk even doorbijten. Je moet al die oude stof oppikken en het is niet leuk om weer contact op te nemen met je begeleider. Wie was dat ook al weer?’ Willem-Jan noemde de naam. Hij zag Albert wit wegtrekken en zenuwachtig aan zijn papieren frunniken.
‘Is er iets?’, vroeg Willem-Jan voorzichtig. ‘Nou… hij werkt hier al een hele tijd niet meer.’