17 miljoen klimaatdeskundigen

‘Ik vind het op zich goed dat we dit ‘metadebat’ voeren over bijvoorbeeld externe financiering. Als er aan alle kanten openheid is, kunnen derden goede conclusies trekken. Als je één niveau lager kijkt bij de wetenschappelijke discussie, zie je slechts twee partijen die tegenovergestelde conclusies trekken en vervolgens geloven dat de anderen de boel oplichten. Wetenschappers kunnen zelf ook bijdragen. Door bijvoorbeeld precies te benadrukken waar nog twijfel zit, wordt duidelijk dat we veel wel zeker weten. Noem niet alleen de onzekere details, maar schets ook de big picture, waar veel minder twijfel over bestaat. De media kunnen hun steentje bijdragen door minder generaliserend en sensationeel te berichten. Door bijvoorbeeld niet alle wetenschappers te veroordelen als twee op de duizend fouten maken. Ook de zucht naar simplificatie is vervelend. Onderzoekers werken niet voor niets zo hard, de wetenschap is ingewikkeld. Als je het altijd in één zin wil vangen, klopt het soms niet meer. Nu lijkt het soms het commentaar op het Nederlands elftal. Iedereen weet het beter, maar weinig mensen weten er echt iets van. Ondertussen moeten we ook niet vergeten dat milieuproblemen voor mensen ontzettend moeilijk zijn. Er komen hierbij drie lastige aspecten bij elkaar. Ten eerste is er vaak een trade off tussen nu en later. We weten uit de psychologie en economie dat mensen daarin kortzichtig zijn. Ten tweede gaat het om uitkomsten die voor jezelf zeer positief zijn en een klein beetje negatief voor de hele wereld. Een goed voorbeeld is het bezitten van een enorme Hummer. Ten slotte is er de onzekerheid. Mensen kunnen zeer slecht omgaan met onzekerheid. Daarom werkt het zaaien van twijfel zo verlammend.’