Nieuws - 16 november 1995

Vilitzer, Zagen

Na de knock-out van Greenpeace in het Brent Spar-gevecht, kan het moreel van de Shell-top niet meer stuk. Vandaar dat een opgehangen schrijver of een lading lekkende pijpleidingen het concern er niet van weerhouden miljarden te investeren in een land als Nigeria. Want die lekkende pijpleidingen worden veroorzaakt door lokale rebellen die ze met figuurzaagjes te lijf gaan en laten we wel wezen: welke 20-eeuwse schrijver is nou helemaal 256 duizend vaten olie per dag waard. Geen een toch zeker. Waarom ene Ken Saro-Wiwa dan eventueel wel?

Bovendien heb ik het persoonlijk thans druk met het niet nuttigen van de Beaujolais primeur. Ken Saro-Wiwa. Daar heb ik nog nooit een boek van gelezen. Dus wat maakt mij dat uit. Zelfs Rushdie - en daar heb ik wel 's wat van gelezen - komt niet in de buurt van 256 duizend vaten, ook al drukt hij aardig op de begroting van de Britse overheid en baalt iedere westerse zakenman ervan dat zaken doen met Iran daardoor nog steeds not done is.

Dus gaat Shell gewoon door met haar zaakjes in het gebied van de Ogoni. Het bedrijf schrijft voor de zekerheid wel kort voor de executie met veel bombarie een briefje naar de Nigeriaanse president dat dat ophangen misschien toch niet zo'n goed idee is - want er zal maar een activist op het idee komen een week niet te tanken bij Shell - en investeert na voltrekking van het vonnis vier miljard. Want business is business en daarbij kijk je niet op een paar dooien meer of minder.

Bovendien zijn de nieuwe miljarden van Shell goed voor het Afrikaanse milieu. En goed voor de portemonnee van de Nigeriaanse man in de straat. Volgens Shell. Wie ben ik dan, ik die dus nog nooit wat van Saro-Wiwa heb gelezen, om niet bij Shell te tanken? Bovendien heb ik het nog steeds druk zat met het niet drinken van Beaujolais.