Wetenschap - 7 maart 1996

Vilitzer, Fiets (2)

Vaak zijn mensen het ergens mee oneens. Soms willen ze dat zoveel mogelijk medemensen laten weten. Daar is niets op tegen. Alleen krijg ik de kriebels wanneer zulke mensen hun gelijk bij het volk hopen te halen door hen eigenhandig gefabriceerde rekensommetjes voor te schotelen. Zo lieten Gerrits en Boer vorige week de WUB-lezertjes weten de LUW-fietsenactie maar niks te vinden want geldverslindend. Het duo schat de kosten op een ton. Een bedrag waarvoor - citaat - een werknemer een jaar later ontslagen had kunnen worden". De actie vinden zij derhalve niet passen bij een universiteit, die jaarlijks miljoenen moet bezuinigen".

Tja, een ton. Laat het waar zijn. Dat is dan inderdaad niet niks. Zelfs niet voor een universiteit met een budget van driehonderd miljoen. Met zo'n ton kan de LUW tweeduizend maanden lang een Foster-parents-kindje adopteren. Of al haar personeelsleden een jaar lang maandelijks op een frietje met trakteren. Of drie collegeleden een half jaar om de wereld laten reizen. Kan. Maar het toeval wil dat de Landbouwuniversiteit, overigens alweer geruime tijd, zeer begaan is met de gezondheid van mens en milieu. Wordt in Wageningen zelfs onderzoek naar gedaan. Een actie om werknemers uit de auto op de fiets te krijgen lijkt me daarom wel passend. Ook als later blijkt dat zij die behoren tot het geautomobiliseerde deel, niet in het fietszadel geholpen willen worden. Liever gratis patat of een retourtje Jakarta hadden gehad.

Eigenlijk vind ik dat fietsen nog wat meer moet worden gestimuleerd. Een ton er tegenaan om iedere vakgroep te voorzien van diefstalvrije fietsstallingen. En nog een ton voor het aanbrengen van douchehokjes zodat het zich in het zweet trappende personeel schoon en fris de werkdag kan beginnen. Wellicht moet er dan - althans volgens de berekeningen van Gerrits en Boer - een personeelslid twee jaar eerder met pensioen. Nou, dat wil ik dan wel zijn.

Want nogmaals: fietsen is gezond.