Roos van Dortmont met haar ouders in het Belmonte Arboretum.
tekst Linda van der Nat en Madhura Rao foto’s Sven Menschel
**Roos van Dortmont (Biologie)
Moeder:
Dymph Asselbergs (Tuinbouw 1985-1991), werkt bij het College ter Beoordeling van GeneesmiddelenVader: Ton van Dortmont (Landschapsarchitectuur), werkt als projectontwikkelaar windparken
‘Mijn ouders hebben mij nooit gepusht om in hier te gaan studeren. In eerste instantie wilde ik juist weg uit Wageningen, waar ik ben opgegroeid. Ik wilde naar de grote stad. Maar tijdens een meeloopdag hier vond ik de sfeer zo goed dat ik toch besloot in Wageningen te blijven. Mijn broer is wel vertrokken, die studeert nu Technische Planologie in Groningen. Dat lijkt op Landschapsarchitectuur, dus in zekere zin volgt hij mijn vader en ik mijn moeder.
Ik ben wel heel bewust op kamers gegaan. Van mijn ouders hoorde ik daar altijd goede verhalen over. Mijn vader woonde in de sterflat aan de Rijnsteeg, die inmiddels is gesloopt, en mijn moeder in Dijkgraaf. Ze hadden een heel leuke gang, kookten samen. Ik wilde dat ook ervaren. Ik woon nu in dezelfde flat als mijn moeder destijds. Ze vinden het wel heel leuk dat ik in Wageningen studeer; ik woon tien minuten verderop en ben in de weekenden regelmatig thuis.
Mijn ouders wonen dicht bij de Dreijen, vroeger speelde ik daar vaak op het terrein. Ik heb er zelf één keer onderwijs gehad. Toen heb ik mijn ouders wel een berichtje gestuurd, dat ik dat bijzonder vond. Ze vinden het jammer dat De Dreijen amper meer gebruikt wordt. Ze vinden de campus wel mooi, maar de Dreijen, dat is hún campus.
Veel wilde verhalen over hun studententijd hoor ik niet. Mijn ouders hebben elkaar ontmoet bij Unitas, waar ze allebei lid waren. Mijn vader draaide er plaatjes, ze hebben gedemonstreerd tegen kernenergie en zagen er alternatief uit. Dat is het wel zo’n beetje, geloof ik. Ik zit niet bij Unitas, mijn interesses zijn toch wat anders. SSR-W past beter bij me.
De foto van ons is gemaakt bij het uitzichtpunt vanuit het Belmonte Arboretum. Die plek symboliseert onze verbinding en belangstelling voor het landschap en alles wat groeit en bloeit. Het is een plek waar we vaak naartoe gaan als we even een wandelingetje willen maken. Mijn ouders hebben hier ook hun trouwfoto’s gemaakt.’
Baibing Yan met zijn ouders bij de ‘kookpotten’ voor Atlas.
Baibing Yan (Management en Economie)
Vader:
Zifu Yan (Plant Genetics and Breeding 1999-2000), zelfstandig ondernemer Moeder: Yuling Bai (Biotechnology en Plant Genetics and Breeding 1998-2000), werkt als universitair hoofddocent bij Plant Breeding
‘Mijn ouders hebben elkaar leren kennen tijdens hun studie aan de Henan Agricultural University in China, waar ze allebei hun bachelor- en masterdiploma hebben gehaald. Na hun studie werden ze docent op de universiteit en kregen ze mij. Vervolgens zijn ze allebei naar Wageningen vertrokken voor een tweede master en een PhD, eerst mijn moeder in 1997 en een jaar later mijn vader. Ik kwam een paar maanden later naar Wageningen, toen was ik zes.
Als klein kind ging ik wel eens met hen mee naar de universiteit, vaak in het weekend, want ze moesten regelmatig overwerken. Dan speelde ik op de computer of nam ik een kijkje in het lab. Ik heb zelf niks met biologie en planten. Geld en getallen vind ik leuk. Daarom ben ik Bedrijfseconomie gaan studeren in Rotterdam. Ik wilde het liefst zo ver mogelijk bij Wageningen vandaan. Ik was de stad echt beu; voor jongeren is hier niet veel te doen. In Rotterdam had ik het enorm naar mijn zin. Ik vond het studentenleven zo mooi dat ik te weinig studiepunten haalde en een negatief bindend studieadvies kreeg. Ik hoorde van vrienden dat Bedrijfs- en Consumentenwetenschappen in Wageningen leuk was en niet al te moeilijk. Mijn ouders vonden Wageningen natuurlijk ook een goed idee. Toen dacht ik: laat ik het maar proberen.
Eigenlijk wilde ik het liefst zo ver mogelijk bij Wageningen vandaan
Omdat ik een compleet andere studie doe dan mijn ouders hebben gedaan, voelt het niet alsof ik in hun voetsporen treed nu ik ook in Wageningen studeer. Thuis praten we wel vaak over de universiteit, omdat mijn moeder hier lesgeeft. Als ik erover nadenk, is het best bijzonder: mijn ouders komen allebei van het Chinese platteland, waar weinig kansen zijn om je te ontwikkelen. Ze hebben keihard geknokt om te komen waar ze nu zijn, dat is iets om heel trots op te zijn. Ze hebben mij de mogelijkheid gegeven om hier te studeren en daar ben ik ze erg dankbaar voor.
De kookpotten die nu voor Atlas staan, stonden eerst bij het oude hoofdgebouw van de universiteit op Duivendaal. Mijn ouders en ik hebben die potten vroeger vaak gezien, het is een herkenbaar kunstwerk van de universiteit. Daarom hebben we daar onze foto laten maken.’
De ouders van Marte Stoorvogel leerden elkaar kennen op Asserpark.
Marte Stoorvogel (Earth and Environment)
Moeder:
Marjon Oostrom (Levensmiddelentechnologie 1986-1992), werkt bij de Nederlandse Vereniging van Rentmeesters Vader: Jetse Stoorvogel (Bodemkunde 1983-1989), werkt bij WUR als universitair hoofddocent Bodem-landgebruikinteracties
‘Ik voel me niet historisch verbonden met de universiteit omdat mijn ouders hier ook hebben gestudeerd. Ik denk er eigenlijk ook nooit over na, daarvoor zijn onze ervaringen te verschillend. Ze hebben les gehad op Duivendaal en op de Dreijen, ze woonden op Asserpark. Ik heb les op de campus en woon aan de Haarweg. Mijn moeder heeft een tijdje bij KSV gezeten en mijn vader was wedstrijdroeier bij Argo. Ik zit zelf niet bij een vereniging; ik doe aan wedstrijdzwemmen bij een burgervereniging en lig vijf of zes keer per week in het zwembad.
Dat ik voor Wageningen heb gekozen, heeft niet met mijn ouders te maken. Ik ben ook op open dagen geweest in Amsterdam, Utrecht en Nijmegen, maar Wageningen sprak me het meest aan. Ik had ook niet een gevoel van: ik moet weg uit de stad waar ik ben opgegroeid. Mijn ouders hebben zich niet met die keuze bemoeid. Mijn vader zei zelfs tijdens de voorlichtingsdag van Medische Natuurwetenschappen in Amsterdam dat die studie hem ook heel leuk leek. Over Wageningen zei hij wel dat de opleiding veel buitenlandse excursies had en hoe leuk hij dat vroeger had gevonden. Hij heeft na zijn studie gewerkt in Ivoorkust en Costa Rica, waar ik ben geboren. Onlangs ben ik met hem mee geweest naar Uganda en heb ik hem geholpen met veldwerk. Dat was wel heel leuk en ik zou zelf ook wel naar het buitenland willen.
Ik heb mijn vader geholpen met veldwerk in Uganda
Qua opleiding ben ik mijn vader achternagegaan, maar waar die fascinatie vandaan komt, weet ik niet. Het was niet zo dat het vroeger altijd over bodems en geologie ging. Nu kunnen we er wel leuk over praten. Als we tijdens wandelingen een mooie steen zien bijvoorbeeld, dan zeggen we tegen elkaar: oh kijk, graniet. Dan zie je mijn moeder en zusje naar elkaar kijken. Maar het valt mee, we hebben geen urenlange discussies over bodems. Ik denk dat het veel erger had kunnen zijn.
Onze foto is gemaakt bij Asserpark, daar hebben mijn ouders elkaar leren kennen.’
De ouders van Zying Huang wonen in China. Ze houden contact via Skype.
Zying Huang (Food Technology)
Vader:
Ruiqing Huang (Management of Agricultural Knowledge 1988-1990) Moeder: Xueping Qu (Management of Agricultural Knowledge 1995-1997)Ze runnen samen Beijing Rui Xue Global Co, een Chinees agrotechnologiebedrijf dat veel samenwerkt met Nederland
‘Dat mijn ouders ook in Wageningen gestudeerd hebben, maakt het voor mij een unieke ervaring om hier te zijn. Maar het is niet de reden dat ik voor Wageningen heb gekozen. Dat heb ik gedaan vanwege de vakken die hier worden gegeven en de uitstekende prestaties van WUR op het gebied van life sciences. Ik studeer Food Technology, maar mijn specialisatie is Management. Dat die combinatie hier mogelijk is, maakt de universiteit voor mij zeer aantrekkelijk.
Mijn ouders waren al getrouwd voordat ze naar Wageningen kwamen. Ik ben hier geboren, in 1993. In 1999, toen ik zes was, gingen we weer terug naar China. Ik heb weinig herinneringen aan mijn kindertijd hier. Ik weet dat ik naar de crèche ging in de Tarthorst.
Van mijn ouders weet ik dat er veel veranderd is in de stad: de infrastructuur en nieuwe gebouwen op de campus. Destijds waren er ook maar twintig Chinese studenten in Wageningen, terwijl dat er nu meer dan duizend zijn. En de winkels zijn nu ook op zondag open, haha.
Een tijdje terug hebben mijn ouders me hier opgezocht en zeker voor mijn moeder was dat een emotionele aangelegenheid. Ik vind het heel speciaal dat ik op dezelfde plek studeer als mijn ouders hebben gedaan. Ik woon zelfs in dezelfde studentenflat: Bornsesteeg.’