En dus ging ik door. Regelmatig dacht ik: het is allemaal onzin, ik ga naar huis. Productieve dagen waren dat niet, maar ik bleef.
De nacht voor mijn laatste conferentiepresentatie was ik vastbesloten mijn presentatie niet te houden. Het leek mij, woelend in bed, een perfect protest tegen het wetenschapssysteem. Ik deed het toch. Sterker, plotseling besefte ik dat het mijn laatste was.
Sindsdien heb ik preventief heimwee. Met elk lineair mixed model dat ik draai, voel ik mij weemoediger. Steeds als ik mijn student begeleid, denk ik: eigenlijk is wetenschap best leuk. Soms schrik ik bij de gedachte dat ik straks geen wetenschappelijke papers meer mag lezen.
Ondertussen is mijn affaire met een platform voor onderzoeksjournalistiek ook niet hemels. Het werk is leuk maar dan heb ik na lang zwoegen iets geschreven en krijg ik via Facebook te horen dat een downloadprijs van 29 cent wel erg duur is. Dan voel ik ineens behoefte aan een overheidssalaris met pensioen.
Of de (verder leuke) collega’s daar. Krijg ik bij aankomst in Amsterdam te horen dat Wageningen aan de andere kant van de wereld ligt. Dan heb ik plots zo’n heimwee naar Italiaanse of Chinese kantoorgenoten.
Drama wordt het, dat weet ik zeker, en ik ga me doodergeren, dat weet ik zeker. Maar het zijn wel drama’s en ergernissen die ik ken. Nee, misschien is een postdoc zo gek nog niet.