Het was niet dat de uitgever een beroerde conferentie had georganiseerd. Beslist niet; alles was tot in de puntjes geregeld. Ik heb gewoon een hekel aan Elsevier. Ik vind het zakkenvullers die zich verrijken met publiek geld.
WUR betaalt jaarlijks maar liefst 2,9 miljoen euro aan uitgevers voor de toegang tot wetenschappelijke literatuur. In de wandelgangen hoor ik dat Elsevier het ergste is. Controleren kan ik dat niet; de uitkomst van de onderhandelingen is namelijk geheim.
Inderdaad: geheim. Zo ongeveer elk wissewasje moet in Nederland openbaar worden aanbesteed. Hoeveel geld er in mijn onderzoek omgaat, is op internet precies terug te vinden. Achter de schermen moest ik laatst specificeren waar ik een rolletje tape precies voor nodig had, maar de uitkomst van deze miljoenenonderhandelingen blijft dus geheim. Het enige wat ik kan vertellen is dat RELX, het moederbedrijf van Elsevier, afgelopen jaar een nettowinst van bijna 1,4 miljard euro boekte. Ondertussen haalt het beleid van uitgevers het slechtste in wetenschappers (publication bias, significance hunting, etc.) naar boven, omdat hun carrière afhangt van publicaties in topjournals.
Na een hypocriet reclamepraatje op de conferentie hield ik het niet meer. Ik stelde plenair een cynische vraag: waarom moet je bij Elsevier wél betalen voor het hergebruik van plaatjes? Heel eventjes waren ze stil, die Elsevier-mensen. Daarna ging alles verder alsof er niets was gebeurd.
Zelf ga ik proberen mijn volgende manuscript in een Elseviertijdschrift te publiceren. Tja, ik heb toch publicaties voor mijn proefschrift nodig.
Het verdienmodel van Elsevier is nog wel even veilig.
Stijn van Gils (29) doet promotieonderzoek naar ecosysteemdiensten in de landbouw. Maandelijks beschrijft hij zijn worsteling met het systeem wetenschap.